Nie trać czasu

Nowe motto „nie trać czasu” wielokrotnie o tym myślę, jak zatrzymać dobę ,co zrobić by moje dzieci były zawsze małe … bym mogła nosić je na rękach i aby zawsze była ich super bohaterem…

Przy drugiej ciąży nauczyłam się znacznie więcej, jak rozciągać 24godziny ,słowo cierpliwość  recytowałam jak mantrę… a czysta podłoga to taka do ,której względnie się nie kleimy.

Marzyłam o czystym i pięknym mieszkaniu gdzie na środku dywanu bawić się będzie równie czyste dziecko. Zawsze dbałam  porządek i lubiłam wszystko mieć na swoim miejscu. Wika ten obraz troszkę wywróciła Ona chciała po swojemu a ja po swojemu… w tedy Ł powiedział zostaw… no zostaw to jej pokój i niech ma jak chce… kurde racja!!!! A więc od tego czasu przy sprzątaniu swojego pokoju bierze czynny udział. Wika uczy się systematyczności, układania zabawek na swoje miejsce.

Adaś od pierwszych chwil ciąży dał mi super mocy… albo stan błogosławiony dodał mi więcej oleju – rozumu … Szkoda było dnia na latanie na odkurzaczu, szkoda energii na szorowanie podłogi… Chciałam jak najwięcej być poza domem, wyjść do ludzi i pokazać światu z dumą – będę mamą… będę podwójną mamą.

Sprzątanie zeszło na plan dalszy, nie robiłam tego codziennie i nikt z tego powodu zdrowia nie stracił. Ł wyszedł z propozycją gotowania w tedy ja mam tylko ogarnąć mieszkanie a reszta czasu jest dla Wiki. Doba się wydłużyła dzięki temu a ja w godzinę (potem gdy toczyłam się jak kulka 2/3) ogarniałam co musiałam i była wolna… tak wolna przestałam lubić sprzątanie, gotowanie stało się koszmarem o prasowaniu nie wspomnę.

                Z Wiką robiłyśmy dziennie 8/10km na pieszo początkowo ona w wózku a ja robiłam za auto pilota, wypady autobusem ,za miasto, parki ,skwery … miasto było nasze. Wszyscy pukali się w czoło gdy w 7 miesiącu ciąży dokazywałam na zjeżdżalni i w kulkach z Wiką tak jakbym miała 5 lat.

                Adaś urodził się a ja nauczyłam się dwoić, pisałam na kartkach to co do zrobienia  i czas leciał… Zdobywaliśmy świat w trójkę. Początkowo chodziłam jak wygnaniec obładowana torbami z Adkiem w Tuli na brzuchu i z Wiką siedząca mi na boku… (później sama schodziła z 4 piętra) i tak każdego dnia 2/3 godziny. Dawałam radę, miałam cel pokazać innym że dwójka dzieci to wcale nic strasznego i nikt nie musi mnie podziwiać bo daję „radę”. Chciałam takiej rodziny i gdy ją dostałam świat nabrał barw. Z biegiem czasu wpadłam w rutynę (znowu) … Adaś skończył rok a ja odetchnęłam wszystko znowu stało się łatwiejsze i prostsze a ja wychodząc na spacer czy plac zabaw nie szłam obładowana tobołami  tylko brałam jedna torebkę ( nauczyłam się w końcu ile mi tak naprawdę potrzeba zabrać rzeczy dla dzieci). Zaczęłam znowu sprzątanie i układanie każdego dnia … znowu stało się to ważne… do czasu.

                Wika prosi by iść gdzieś do miasta… zabrać rower, wózek dla Adka, loda by zjadła…

NIE odpowiedziałam DZIŚ NIE bo muszę sprzątać… jej mina była jak cios w twarz… smutna, rozczarowana … Zrozumiałam że za miast jutro ten spacer to przecież posprzątać też mogę jutro a nasz dom przez to nie runie, mąż głowy nie urwie (wręcz przeciwnie stwierdził że kolację zrobi a wy idźcie bo szkoda dnia). Właśnie szkoda…. Działałam na trybie destrukcji niby żal było traconego czasu i to bezsensownie, na siedzeniu na dupie i użalaniu się ile to ja bym zrobiła gdyby albo ile inni robią i ile mają siły a ja to nie bo… bo właśnie CO??? Nie chcę mi się, muszę to czy tamto…

Muszę robić , CHCĘ robić wszystko by moje dzieciaki były szczęśliwe a z dzieciństwa nie zapamiętały tylko Matki wiecznie latającej na odkurzaczu czy sfrustrowanej bo ma brudna podłogę czy prania nie zrobiła.

                Dzieciaki pokazały mi co jest ważne, liczy się tylko każda chwila spędzona razem z nimi. Dzięki temu wczoraj złapałam tyle słońca ile się dało ,uśmiałam się po pachy z Wikowych tekstów, objedliśmy się lodami , ludzie śmieli się z wyładowanej Pandziny po brzegi, Adkowy przespał spacer w Enjoyu . Wróciliśmy szczęśliwi ,zrelaksowani . To jest dla mnie obraz mojego życia idealnego życia.